Sararmış yapraklardaki bu yazının birkaç kopyasını babamın defterleri arasında buldum. Ara sıra bu hikayenin onu nasıl duygulandırdığını ve gözlerini yaşarttığını anlatırdı. Bu, her ikimizin de gerçeğidir.
88 yıla yakın dopdolu ve hür yaşadı. Çiftliği son ayına kadar o idare etti ve bütün ayrıntısı ile o bildi. 20 Ekim'de bana dört sayfada çiftlik işlerin ne sıra ile yapıldığını ve bir sayfada neler yapılmasını istediğini not ettirirken, "bunları benin sağlığımda daha kolay yaptırırsın" demişti. Ülkeden ayrılırken anne ve babama İzmir'den telefon ederek bana yaşamımda verdikleri güzellikler için teşekkür ettim. Babamın kısık sesiyle "beni çok mutlu ettin" dediğini hatırlıyorum.
Son zamanlarda haftada 2-3 defa görüşüyorduk. 25 Kasım günü beraber hastaneye yatacaklarını söylediklerinde babamın sesi oldukça zayıftı. "Sizi çok seviyorum" dedi. Hemen o gün uçakla İzmir'e yola çıktım. Çarşamba sabahı 3 de hastanede odasına girdim. Rahatsızdı ve uyuyordu. Bir süre sonra gözlerini açtı ve beni kapı eşiğinde bekler gördü. Yanına gittim. Elimi ellerinin içine aldı, öptü ve kalbinin üstüne koydu, "komando gibi geldin" dedi.
Yoğun bakımda yanında iken bana takastaki mandalin çek tarihini ve diğer bilgileri fısıldayarak söyleyecek güç ve bilinçte idi. 12.12.13 akşamı yaşama sığmayan dev insan sevgiliye kavuştu.
Aralık sonu bir sabah şafakta elimde toprağa düşmüş bir mandalinle bir zamanlar ördek avladığımız azmağın denize kavuştuğu kayalıklara yürüyerek indim. "Sevgisiyle varsın, Sevginle ışıldasın, bu son yolculuğu olsun." diyerek mandalini denize kavuşturdum.
Zamanla biz de bu yaşam nehrinden evrensel denizlere ve sonsuz okyanuslara kavuşacağız. Önemli olan onun gibi dolu dolu ve hür yaşamayı bilmek...
12 Ocak 2014
Gümüldür, İzmir
